Η πιο ευτυχής στιγμή για μένα ήτανε που είδα τον εαυτό μου (στον καθρέφτη) ολόγυμνη χωρίς αυτό το πράγμα που δεν το ήθελα.
Μέσα από τα πορτραίτα και την αφήγηση πέντε ανθρώπων μέσης και μεγαλύτερης ηλικίας βγαίνει στο προσκήνιο το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μιας ΛΟΑΤΚΙ+ γενιάς. Μια γενιά που ήρθε αντιμέτωπη με μια συντηρητική κοινωνία και βίωσε διακρίσεις και προπηλακισμούς. Τόλμησε τη φυλομετάβαση. Πέρασε από τις συμπληγάδες του AIDS και θρήνησε απώλειες αγαπημένων φίλων και εραστών. Χειραφετήθηκε μέσα από τους αγώνες του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος,. Γιόρτασε την ορατότητα στο Pride. Πανηγύρισε το σύμφωνο συμβίωσης και τον γάμο.
Και τώρα βλέπει στον ορίζοντα του βίου της τις προκλήσεις της τρίτης ηλικίας.
Η πιο ευτυχής στιγμή για μένα ήτανε που είδα τον εαυτό μου (στον καθρέφτη) ολόγυμνη χωρίς αυτό το πράγμα που δεν το ήθελα.
Ότι έπρεπε να κρύβονται και να κάνουν διπλή ζωή μου φαινόταν τόσο οδυνηρό
Τα πρώτα εκείνα χρόνια το να είσαι οροθετικός σήμαινε είσαι νεκρός.
Aυτά τα δύο στίγματα, του AIDS και της ομοφυλοφιλίας, χαρακτηρίσανε όλη μας τη ζωή.
Μετά το θάνατο ενός αγαπημένου ανθρώπου και ειδικά μετά από τόσα χρόνια δεν μπορεί να μην υπάρχει μοναξιά, δεν μπορεί να μην υπάρχει σιωπή το βράδυ στο σπίτι.